wtorek, 29 kwietnia 2014

Macon Rouge 2011 - wiosenna czerwień

Jak tu nie lubić Marka&Spencera?  
W ramach czyszczenia magazynów ze starszych roczników: lekkich i niebeczkowych, kupiliśmy butelkę z ponad 50% upustem. 

Nie brakowało obaw. Co prawda 26 zł to cena naprawdę okazyjna, ale czy niebeczkowane wino z 2010 - 2011 r. będzie miało cały czas tą owocową świeżość, którą od niego oczekujemy? 

Pierwsza butelka to Macon Rouge 2011 od Vignerons des Grandes. Macon to malownicze miasteczko, położone wśród niewielkich wzgórz nad Sommą w południowej części Burgundii. Znane jest głównie z chardonnay, które stanowi tam 90% uprawianych winorośli. Jeśli chodzi o odmiany czerwone; prym wiedzie gamay tak popularny w Beaujolais (które leży zaraz za południową granicą Macon). Tutaj jednak rośnie on na wapieniu (w Beaujolais na granicie), dlatego zazwyczaj daje wina prostsze, raczej nie cieszące się dobrą opinią wśród znawców.

Wino ma delikatny kolor, transparentny, przypominający świeże truskawki. Zaraz po otwarciu, zwłaszcza gdy jest lekko schłodzone ma nietypowy dla czerwonego wina zapach cytrusów, kojarzący się raczej z białymi szczepami. Wraz z ocieplaniem się, przebijają się aromaty truskawek i wiśni, a do tego kwiaty, nuty sadu i łąki.

W smaku nie jest tak owocowe, na co wskazywałby zapach - ale to jest akurat na plus. Zachowana jest dobra kwasowość, a w finiszu czujemy nawet delikatne taniny. Wino nie ma co prawda zbyt dużo ciała, nie jest skoncentrowane, ale chyba właśnie o to w nim chodzi. Ma być świeże, rześkie i orzeźwiające!

Robert: Niby to nie mój styl. Nie ma beczki, nie ma mięśni, nie ma wielkiej mocy. Ale czy w wiosenny wieczór, gdy z zewnątrz dopływa zapach kwitnących drzew, czasem nie należy złamać swoich przyzwyczajeń? Zwłaszcza przy tak okazyjnej cenie :) 82/100

Marta: Nuty sadu i łąki to moje dzieciństwo. Każdy kieliszek przypominał mi czasy, kiedy wakacje spędzałam w sadzie, zbierając wiśnie do łubianek. Lekkość, poranna rosa i niebanalna owocowość to zalety tego wina, polecam niewymagającym malkontentom. 81/100

No cóż: nie podzielamy obiegowej opinii jeśli chodzi o wina z Macon. Dla nas było smaczne, owocowe. Normalnie kosztuje 44,99 zł, a w promocji za 26 zł cena jest bardzo zachęcająca.

niedziela, 27 kwietnia 2014

Sangiovese na weekend z Marksa&Spencera

Sobotni wieczór to czas, kiedy wystarczy włączyć radio, przygotować lekką kolację i cieszyć się bliskością ukochanej osoby. Winem, które znakomicie sprawdza się w takich chwilach jest sangiovese - szczep dający wina aromatyczne, owocowe i świeże.

Oprócz tego, że jest ono podstawą tak lubianych przez nas chiantii, jest też uprawiane w innych miejscach Półwyspu Apenińskiego. Tym razem zdecydowaliśmy się na zalegającą od dłuższego czasu butelkę z Marksa&Spencer - Sangiovese Puglia 2012 od producenta Cantine del Copierre Ora. Mamy tutaj wino segmentu IGP (Indicazione Geografica Tipica), czyli przynajmniej w teorii: wino nie tak szlachetne i posiadające mniej walorów niż wina z apelacji (DOC, lub DOCG).

W kieliszku prezentuje się jak typowe sangiovese. Ma delikatny kolor, przypominający świeże maliny, może ceglany mur. Jest transparentne, z delikatnym poblaskiem. Lekkie (11,5% alkoholu), ale mimo to pozostawia na ściankach delikatne łzy.

Dominują aromaty owocowe: głównie czerwone owoce (truskawki i porzeczki), ale też nieco jagód. Wyczuwalne są nuty roślinno-kwiatowe. Wino nie było beczkowane, więc nie znajdujemy w nich cięższych aromatów pochodzących z procesu starzenia. W smaku wino jest dość kwaskowe, lekkie i rześkie. Wyraźnie dominują smaki owoców. Garbniki nie są wyczuwalne. Jest krótkie, w końcówce trochę gorzkawe. 

Robert: Niby nic wielkiego - proste, owocowe wino. Trochę kwaskowe, bez drugiego dna i polotu. Ale czasem niczego więcej nie potrzeba. 82/100

Marta: I mi niczego więcej nie było trzeba; bo czy wino zawsze musi zostawiać po sobie gwiezdną poświatę?! Mnie przekonało właśnie swoją prostotą. 83/100.

Kilka słów o predyspozycjach kulinarnych. Wina próbowaliśmy do placków ziemniaczanych z pieczonymi buraczkami, kolendrą, kozim serem i gulaszem wołowych. W tym połączeniu dobrze się skomponowało się i nie stłumiło tego aromatycznego dania. Jest co prawda bardzo lekkie, ale też dość kwaskowe, więc pite solo na dłuższą metę może być nieco męczące. Polecamy zaopatrzyć się do niego w jakąś choćby małą przekąskę.

piątek, 25 kwietnia 2014

Warto zainteresować się Langwedocją

Do wczoraj Langwedocja i Roussillon były dla nas białymi plamami w naszym świecie win. Na szczęście po degustacji zorganizowanej przez Winicjatywę jest już inaczej.

Marta nie mogła razem ze mną wziąć w nim udziału, dlatego poniższy tekst jest spostrzeżeniami mojej pary oczu i wrażeniami jednych ust :).

Na degustacji promowało się 21 winnic. Udało mi się spróbować może z 1/3 z tych zasobów. Prawdziwym gwoździem programu były dwa seminaria prowadzone przez Wojtka Bońkowskiego. Podczas pierwszego przybliżył nam typowe dla Langwedocji odmiany winorośli, a w drugim porównał terroir poszczególnych apelacji. Łącznie w panelach spróbowałem 28 win, które doskonale przybliżyły charakter Langwedocji i dały solidne teoretyczne podstawy wiedzy o tym regionie.

Im dłużej słucham Wojtka, tym mocniej utwierdzam się w przekonaniu, że potrafiłby zainteresować opowieściami nawet o "zaletach" win El Sol, czy Sophia. Nie zabrakło ciekawych porównań win do uścisku ręki Juranda ze Spychowa czy określeń szczepu carignan jako Andrzeja Leppera francuskiego winiarstwa :). 

Po tych kilku godzinach z pełnym przekonaniem mogę stwierdzić, że południowy-zachód Francji to interesujący winiarski region, z winami o różnorodnej budowie i gatunku. Mamy tam wina proste, owocowe, lekkie, a z drugiej strony potężne, mocarne, beczkowe butelki z potencjałem starzenia się nie odbiegającym od topowych Bordeaux. Biorąc pod uwagę, że jest to największy winiarski region Francji, produkujący więcej wina niż choćby całe Chile, śmiało mogę stwierdzić, że każdy znajdzie tam coś dla siebie.

piątek, 18 kwietnia 2014

Jest stek - jest Malbec - Portillo 2013

Każdy winiarski kraj Ameryki Południowej ma szczep wina będący jego skarbem narodowym. W Chile jest to carmenere, w Urugwaju tannat, zaś w Argentynie malbec. A skoro dziś Światowy Dzień Malbeca, to wybór na wieczór nasuwa się sam :).

Malbec to szczep, w którym fan wina albo się zakocha, albo go znienawidzi. Daje wina silnie skoncentrowane, mocno owocowe, ale z dużą ilością tanin. Argentyńscy winiarze niestety lubią dodatkowo te cechy podkreślić. W efekcie często powstają wina przesadzone, nadmiernie taniczne, o zachwianej równowadze. My na szczęście trafiliśmy na odpowiednią butelkę. 

Portillo Malbec 2013 od Bodegas Salentein pochodzi z najsłynniejszego winiarskiego regionu Argentyny - Mendozy. Jednym z jego skarbów jest wino, a drugim wołowina. Takie jest też klasyczne połączenie malbeca - stek. My również taką przyrządziliśmy kolację.

Same wino ma przepięknie głęboki, nieprzezroczysty kolor, w barwach soczystej, dojrzałej wiśni. W nosie jest owocowe, ale bez narzucania się. Czujemy wiśnie, śliwki, porzeczki, ale też dojrzałe maliny. Nuty beczkowe są nieco schowane, delikatnie w tle wyczuwa się zioła i drewno. 

Usta są ostre, ale przyjemne. Najpierw czujemy dobrą kwasowość, która przechodzi w owocową słodycz. Taniny są mocne, twarde, ściągające. Wino jest niesamowicie długie, z naprawdę przyjemnym pieprznym finiszem. 

Robert: Surowe, męskie wino. Ze stekiem współgrało rewelacyjnie. Ale gdy mięsko się skończyło, sam malbec nie stracił na wartości. Jak argentyński cowboy chwyciłem to bycze wino za rogi. Wiem jedno - malbec trafi na stałe do mojego winnego menu - to jest mój styl. 86/100

Marta: Mój nie. Smakowało ale Gaucho nie jestem. 81/100

Do steku pewny wybór. Do picia solo trzeba mieć charyzmę. Ale jeśli ktoś lubi wina z charakterem, nieco ostre, może nie do końca zbalansowane - lasso w dłoń i spróbujcie upolować jakąś butelkę :). My swoją zdobyliśmy w Dobrych Winach przecenioną na 31 zł.

czwartek, 17 kwietnia 2014

Torre de Vigia 2010 - dobre Duoro w dyskontowej cenie

Wyobraźcie sobie krzewy sadzone na zboczach, których nachylenie dochodzi nawet do 60%. Podłoże zbudowane z łupków, przypominające niemal litą skałę, w którą korzenie z trudem mogą się zapuścić. Do tego dochodzi sięgający nawet 40 stopni Celsjusza upał! Aż dziw, że to właśnie stąd pochodzą największe portugalskie wina, a tym słynne na cały świat porto.

Dziś jesteśmy w Dolinie Duoro w północnej Portugalii. Trudno o piękniejsze, ale i zarazem dziwniejsze miejsce do uprawy winorośli.

W naszych kieliszkach wylądował mniej szlachetny, ale równie udany przedstawiciel Duoro - Torre de Vigia 2010. To kupaż szczepów Tinta Roriz (kolejne określenia tak przez nas lubianego Tempranillo), Touriga Franca i Tinta Barroca. 

Wino ma ładny wiśniowy kolor, dość głęboki, z delikatną obręczą. Tinta Barroca to szczep charakteryzujący się dużą ilością cukrów w gronach, a co za tym idzie dodający "mocy" butelce. Tutaj świadczą o tym łzy ładnie spływające po szkle (13,5% alkoholu).

Początkowo nos jest ostry, nieco kanciasty. Wino ma ziemisty aromat, czujemy wyraźnie drewniane nuty - solidnie potraktowano je beczką. W tle jednak wyczuwalne są aromaty ciemnych owoców. Smak jest dość płytki, kwaskowy z zaznaczonym garbnikiem. Owoce w ustach są słabo zaznaczone. Pierwszy kieliszek nie zachwyca.

Przy portugalskich winach kluczem jest cierpliwość i czas. Gdy do wina wróciliśmy następnego dnia, stało się ono wyraźnie subtelniejsze. Zapach złagodniał, owoce ładnie wtopiły się w beczkowe nuty. Sam smak stał się bardziej zaokrąglony. Kwasowość złagodniała, wino stało się słodsze, lepiej ułożone.

Robert: Początkowo bezrefleksyjne wino zamieniło się w całkiem przyjemny przykład portugalskiej szkoły. Dobry owoc, niezłe taniny - wino z pazurem typowym dla Półwyspu Iberyjskiego - moje klimaty. Nie porywa, ale smakuje. Daję 81/100.

Marta: Przy pierwszym podejściu wino było tylko proste. Faktycznie potrzebowało czasu, żebym mogła powiedzieć o nim nieco więcej. To nie jest może magia, którą oczekiwałoby się po Dolinie Duoro, ale czasem potrzebna jest i taka zwyczajność. Przy drugim podejściu stało się mocniejsze, nabrało większej kwasowości i nie mogę oprzeć się stwierdzeniu, że w tle mignęły mi truskawki. 80/100 

Podczas promocji w Dobrych Winach kosztowało 14,99 zł. Teraz na stronie internetowej widnieje jeszcze niższa cena. W tej dyskontowej cenie wino warte zainteresowania, znacznie lepsze niż sugeruje ubytek w portfelu :).

wtorek, 15 kwietnia 2014

Winny Wtorek - Manzanilla Extra Dry M&S

Białe domki rozrzucone na malowniczo położonych wzgórzach, ognisty temperament, corrida i flamenco - z tym kojarzy się Andaluzja. Przy tej wyliczance nie można zapomnieć też o sherry - królowej południa Hiszpanii.

To wzmacniane białe wino, do którego w procesie fermentacji dodawane jest brandy. W wyniku tego powstaje trunek o podwyższonej zawartości alkoholu oraz aromatach niespotykanych w innych rodzajach wina. 

W teorii brzmi bardzo kusząco. My niestety poszliśmy na łatwiznę i zakupiliśmy wino Manzanilla Extra Dry z Marksa&Spancera za 29,99 zł. To był BŁĄD.

Ta odmiana sherry jest najbardziej wytrawą i najlżejszą wersją. Ma ładny bursztynowy kolor i na tym niestety kończą się jej zalety.

Zapach odrzuca silnym alkoholem przypominającym trunki znane z monopolowych, a nie dystyngowanych barów Kadyksu, czy Grenady. Niby można wyczuć jakieś suszone śliwki, czy jabłka, ale tego nie da się długo wąchać. W smaku czuć trochę karmelu, migdałów. Wino jest kwaskowe ze słoną nutą. 

Całość wybitnie nam nie podeszła. Nie chcemy oceniać w punktach tego wina, bo może wybraliśmy zły rodzaj sherry, złą butelkę bądź w ogóle nie jesteśmy fanami tego trunku. Dzisiejszy Winny Wtorek nie był naszym dobrym strzałem.

Jesteśmy ciekawi jak inni blogerzy, my na tym etapie mówimy sherry stanowcze - nie :)
DoTrzechDych zachwycone :)
Relacja Winiacza prosto z Hiszpanii 
Mariusz zaczyna stopniowo 

poniedziałek, 14 kwietnia 2014

Białe popołudnie w rytmie Nelson Sauvignon Blanc 2011

Sauvignon Blanc to drugi co do wielkości upraw, biały szczep na świecie. Początkowo uprawiany głównie we Francji, stopniowo rozpowszechnił się na inne kraje i kontynenty. Dziś jest popularny również w Kalifornii, Chile, Argentynie, ale i w Australii i Nowej Zelandii. Z tego ostatniego kraju pochodzą jego jedne z najbardziej udanych interpretacji. Sauvignon daje bardzo zróżnicowane wina, zależnie od upodobań winiarza, klimatu, czy nawet momentu zbiorów. Te nowozelandzkie dzięki stosunkowo chłodnemu klimatowi charakteryzują się niezwykle ciekawymi smakami.

Nasza butelka pochodziła od Saifreid Estate z niewielkiego regionu Nelson leżącego na południowej nowozelandzkiej wyspie.W kieliszku wino ma delikatny, słomkowy kolor. Jest klarowne i wydaje się dość rzadkie jeśli chodzi o strukturę.

W nosie wino jest początkowo chłodne. Dominują zapachy owocowe: jabłka i gruszki. Gdy się nieco ociepla, tak samo reagują zapachy. Pojawiają się nuty maślane i herbatnikowe. Smak jest niezwykle wyważony. Wino jest lekkie, orzeźwiające, z dobra kwasowością. Czujemy smaki owoców cytrusowych i brzoskwiń. Ziołowy finisz ładnie podsumowuje tą przyjemną całość.

Robert: Kolejne białe wino, które przypadło mi do gustu. Ascetyczne i surowe jak nowozelandzkie góry, ale jednocześnie urzekające pięknem i dostojnością. Zasłużone 83/100.

Marta: I jak tu nie kochać białych win? Skoro ich lekkością i przejrzystością trafia tak mocno w serce. Przekonało mnie swoim śmiałym, owocowym smakiem. 82/100

Wino degustowaliśmy do smażonej ryby w sosie śmietanowo-chrzanowo-koperkowym. Wydało się nam nieco zbyt kwaskowe, ale w sumie całość wypadła całkiem nieźle. Samo wino w cenie 20,99 zł (przecenione z 45,99 zł) to super okazja i bardzo dobry strzał. 

sobota, 12 kwietnia 2014

Kaczka + Beaujolais = Fleurie 2011

Na kolację postanowiliśmy zrobić pierś kaczki smażoną na patelni z jabłkowo-gruszkowym chutneyem i odrobiną sałaty. W poszukiwaniu wina, które komponowałoby się z tym daniem ruszyliśmy do Burgundii. Co prawda klasycznym połączeniem do kaczki jest pinot noir, my dziś poszliśmy nieco inną (i tańszą:)) drogą...

Beaujolais kojarzy się z tanim, prostym, by nie powiedzieć prymitywnym winem, pitym radośnie w drugiej połowie listopada. Osoby, które nieco głębiej weszły w winny świat wiedzą, że ze szczepu gamay produkowane są również wina nie określane jako "nouveau", ale nieco bardziej wyrafinowane, choć wciąż mające podobnie radosny, owocowy i lekki charakter.

Za sprawą promocji w Marks&Spencer (butelkę przeceniono z 54,99 zł na 29,99 zł) zaopatrzyliśmy się we Fleurie 2011 od Paula Sapina z La Chapelle de Guinchay. Wino pochodzi z apelacji o tej samej nazwie, która jest jednym z dziesięciu Cru de Beaujolais, czyli miasteczek, które mogą oznaczać wina swoimi nazwami.

Wina z Fleurie określane są jako typowe beaujolais. Nasze w kieliszku ma różowo-truskawkowy kolor, jest bardzo klarowne i transparentne. Zapach jest delikatny, trochę ulotny. Dominują aromaty truskawek i porzeczek oraz nuty kwiatowe. Smak jest orzeźwiający, owocowy. Kwasowość przyjemnie miesza się ze słodyczą, a taniny są bardzo delikatne, ale jednak wyczuwalne (zwłaszcza na finiszu). Całość jest dobrze zbalansowana i sprawia niezwykle przyjemne wrażenie.

Jak wino sprawiło się w połączeniu z kaczką?
Naprawdę dobrze. Jego lekkość i rześkość nie zagłuszyły mięsa. Złagodziło dodane przez nas obficie przyprawy i podbiło smak samej piersi.

Robert: Trochę nie moje klimaty, wolę wina cięższe, beczkowe, pełniejsze. Tym razem kierowaliśmy się jednak połączeniem wina i jedzenia i w tym równaniu dało ono znakomity wynik. Radosne, świeże, lekkie... Myślę, że w jakiś upalny wieczór dałbym się mu porwać nawet solo. Daję 83/100.

Marta: Moje klimaty! Radosne, świeże, lekkie! Lubię smak owocu w ustach i jego delikatną konsekwencję. To wino nie wymaga większego komentarza - 83/100.

Dzięki wspomnianej promocji stosunek jakości do ceny wypadł rewelacyjnie. Doskonale ułożone wino w takiej cenie to naprawdę skarb warty zakupu!

Na koniec przepis na szybką i bardzo smaczną pierś z kaczki. Nacinamy skórę, solimy i przyprawiamy według uznania. Na suchej patelni (tłuszcz wytopi się ze skóry) kładziemy pierś skórą do dołu. Gdy po kilku minutach na górze zacznie wyciekać krew przewracamy pierś i smażymy drugą stronę już na zmniejszonym ogniu jakieś 5-7 min - zależy jaki stopień wysmażenia mięsa chcemy osiągnąć. Tak przygotowane mięso powinno być jeszcze różowe w środku, soczyste i mięciutkie - spróbujcie, bo warto :). 

środa, 9 kwietnia 2014

Wino do meczu - Arentino Chianti 2011

Czy do meczu Ligii Mistrzów można popijać wino?
Jeszcze jakiś czas temu, do takiej kompozycji dodalibyśmy wyłącznie piwo, ale dziś przyznajemy, że im bardziej wciągnął nas winny świat, tym mniejszą chęć mamy na inne procentowe trunki. 
Aby odpocząć od dominującej ostatnio w blogosferze Portugalii, zdecydowaliśmy się na Włochy. Niestety drużyn z Półwyspu Apenińskiego nie ma już w tych piłkarskich rozgrywkach, jednak włoskie wina jak mało które nadają się do okazji, jaką jest każdy mecz.

Arentino Chianti 2011 idealnie wpasowało się w ten klimat. To podstawowe wino producenta Cantina dei Vini Tipici dell` Arentino, który w swojej ofercie ma duży asortyment win, także tych z droższych półek. Wino oczywiście powstało na bazie Sangiovese (75%) oraz Canaiolo (10%), Merlot (5%), Cabernet (5%) oraz Trebbiano (5%).

Wino o typowym dla Chianti kolorze truskawek, dachówki, czy też cegły (do wyboru z czym komu się bardziej ten odcień kojarzy), transparentne, klarowne, z delikatnym połyskiem. W nosie ładnie zaznaczone nuty beczkowe, czujemy wanilię, cynamon, toffi. Do tego sporo czerwonych owoców - maliny, poziomki. Czuć również alkohol, ale nie jest go w nadmiarze.

W ustach wino satynowe, niemal niewyczuwalne taniny. Atak (pierwsze wrażenie) to słodkie owoce, który stopniowo przechodzi w niewybujałą kwasowość, jej posmak zostaje również na finiszu. 

Gdy damy mu pooddychać otwiera się jeszcze bardziej. Zapach odkrywa kolejne niuanse:  fiołki, a smak staje się jeszcze bardziej owocowy.

Robert: Zapach bogatszy od smaku. Po nosie spodziewamy się większej eksplozji smaków, a wino tylko delikatnie syczy w ustach :). Ale w swojej cenie (ok. 30 zł w Piotrze i Pawle) to wybór bezpieczny, stąd moje 85/100.

Marta: Zapach otwiera drzwi włoskiego klimatu, smak cudownie oddaje jego toskański wymiar. O tym winie chyba nie trzeba dużo mówić, a ja już tak mam że Toskania mnie hipnotyzuje i ten spokój jest bezcenny. 83/100

Wino o charakterze dość prostym; takie stołowe chianti serwowane często w toskańskich restauracjach jako towarzysz tamtejszych dań. Pite solo do meczu, pozwalało skupić się na widowisku, a z drugiej strony stanowiło naprawdę smaczne i przyjemne tło. Trafny wybór wina na wieczór.

piątek, 4 kwietnia 2014

Wino pierwotne - Duruji Valley Saperavi 2011

Saperavi to najsłynniejszy szczep ojczyzny wina. Mowa o Gruzji, tam według badań po raz pierwszy ludzkość nauczyła się wytwarzać z winorośli ten napój. Małe kaukaskie państwo jest pod każdym względem wyjątkowe. Zaskakuje ilością spotykanych szczepów (ponad 500), tradycyjnymi metodami wyrabiania win i przede wszystkim pięknem natury oraz niesamowitą gościnnością mieszkańców.

Gruzini słyną z miłości do wina, by się nią delektować i my wybraliśmy się na wycieczkę do ich ojczyzny z butelką Duruji Valley Saperavi 2011.

Wino ma głęboki, czysty kolor w tonacji ciemnej, dojrzałej wiśni. Powierzchnia przepięknie się błyszczy, a po zamieszaniu wino spływa po kieliszku dostojnymi łzami. Początkowo w nosie czuć uderzenie alkoholu. Zapach jest tajemniczy. Dominują nuty przypraw, papryki, czekolady a wszystko przemieszane z drewnem. Po kilku godzinach zaczynamy czuć bukiet owoców - wiśnie i maliny. Pozostałe nuty łagodnieją, a wszystko stapia się w przyjemną całość.

W ustach zaraz po otwarciu wino jest mocno kwaskowe, cierpkie. Trudno wychwycić jakieś konkretne smaki, owoce są schowane. Tak jak aromat, również smak ewoluuje z czasem. Kwasowość łagodnieje, wino staje się bardziej słodkie. Pojawiają się soczyste owoce, współgrające z nienarzucającymi się taninami (wino 12 miesięcy dojrzewało w beczkach). Nieco ziołowy finisz stanowi dobre podsumowanie całej opowiedzianej przez wino historii.

Nie osądzajcie tego wina zaraz po otwarciu. Krzepki początek może was zniechęcić. Poczekajcie, usiądźcie wygodnie w fotelu, obejrzyjcie galerię z przepięknymi widokami z Gruzji, posłuchajcie tamtejszej muzyki. A potem, po kilku godzinach nalejcie sobie kolejny kieliszek. Wtedy docenicie tą butelkę.

Robert: Lubię takie wina z pazurem. Jest pierwotne, nieoszlifowane, zadziorne. Przypomina mi kaukaskiego górala. Nieco nieokrzesanego, ale który podczas rozmowy staję się twoim najlepszym towarzyszem, a żegnając się traktuje cię już jak brata. Daję 84/100.

Marta: Mnie to wino urzekło, swoją wolnością (bez politycznych aluzji). W kieliszku hula gruziński wiatr niosący zapach kaukaskich przypraw z historycznej, górzystej krainy Meschetii. Pewnie dziś ten szczep wiele stracił ze swojego pierwotnego źródła, nadal jednak jest intrygujący i wielce szlachetny. 86/100.

Wino pochodzi ze sklepu - http://www.gruzinskiewina.pl/. Można je zakupić w cenie 27,50 zł i naszym zdaniem stosunek ceny do jakości jest naprawdę dobry. W charakterze nieco podobne do win hiszpańskich, a czasem warto odpocząć od tempranillo i spróbować czegoś nowego :) 

wtorek, 1 kwietnia 2014

Winne Wtorki - Berbera D`Asti Superiore 2010 Cascina Polsino

Dziś nasz debiut w Winnych Wtorkach, serdecznie pozdrawiamy pozostałych wtorkowiczów.

Temat czerwonego Piemontu pochodzi od Mariusza Boguszewskiego. Chcieliśmy zacząć z przytupem i poszukać fajnego nebbiolo, ale jako, że w kilku winiarniach nie trafiliśmy na nic ciekawego i będąc już pod presją czasu zdecydowaliśmy się na zakup mniej szlachetnej (przynajmniej w teorii) barbery. Ostatnio w Lidlu jest nowa oferta włoskich win - zakupiliśmy butelkę Berbery D`Asti DOCG Superiore 2010 Cascina Polsino. 

Barbera powinna dawać wino o niskiej zawartości tanin, pełne owoców i bardzo soczyste. Kiedyś kojarzyła się z masowym winem stołowym, ale ostatnimi czasy coraz częściej trafiają się bardziej szlachetne wina, produkowane z tej odmiany. 

Wino o kolorze dojrzałych czereśni, lekko przezroczyste, z delikatnie zaznaczoną herbacianą obręczą i łzami. Nos raczej zamknięty, skąpy. Na początku czujemy ostrość alkoholu, stopniowo otwiera się w kierunku zapachów owocowych, wiśni i czegoś, czemu najbliżej jest do świeżych liści. Ale nie jest to zapach, który obezwładnia zmysły, cały czas jest przytłumiony, jakby za zasłoną.

W ustach wielowymiarowe, płynnie przechodzące przez trzy fazy. Najpierw atakuje nas słodyczą, potem do głosu dochodzą nuty kwasowe, by zakończyć się przyjemną owocowością (czyżby truskawki). Taniny są bardzo delikatne, niemal niewyczuwalne.

Robert: Bardzo dobra kwasowość, wino żwawe i żywotne. Jest owocowy animusz, a z drugiej strony pewna powaga i stonowanie. Nie jest to wino wybitne, ale to nie znaczy, że nie można go docenić. Na wieczorną degustację bardziej niż dobre, stąd daję 85/100.

Marta: Wyczuwalne świeże, słodkie owoce - stawiam na maliny, choć truskawki też przychodzą mi na myśl. Posiada w sobie niezwykły element relaksu, wydaje się że nie potrzebuje specjalnego towarzysza, a z drugiej strony na pewno wspaniale komponowałoby się z czerwonym mięsem. Wino jest dobre, ale brakuje mu prawdziwej głębi, tego co powinno nadać mu szlachetności. 83/100

Za 39,99 zł w Lidlu mamy wino o nieskomplikowanej strukturze, ale ładnie wyważone i zrobione ze smakiem. Taką barberę, za w sumie niewygórowaną jak na Piemont cenę, popieramy w 100% :).

A co wybrali inni wtorkowicze? Poniżej lista, którą będziemy aktualizować.
Enoeno - na koniec, ale za to z barolo